З моманту адкрыцця III Міжнароднага форуму тэатральнага мастацтва «ТЭАРТ» прайшло не так шмат часу, але сродкі масавай інфармацыі і шараговыя наведвальнікі фестывалю ўжо актыўна дзеляцца сваімі ўражаннямі. Некаторыя фрагменты гэтых водгукаў мы і прапануем сёння вашай увазе.
З моманту адкрыцця III Міжнароднага форуму тэатральнага мастацтва «ТЭАРТ» прайшло не так шмат часу, але сродкі масавай інфармацыі і шараговыя наведвальнікі фестывалю ўжо актыўна дзеляцца сваімі ўражаннямі. Некаторыя фрагменты гэтых водгукаў мы і прапануем сёння вашай увазе.
Прарыў: на айчыннай сцэне адразу чатыры новыя спектаклі, аўтары якіх — нашы сучасныя драматургі. Плюс яшчэ адзін — пластычны. Ушчыпніце мяне!.. Гэта не сон, а ява, хоць месцамі яна была амаль падобная на сон — паводле трактоўкі пастаноўшчыкаў. Але сутнасць не ў гэтым, а ў тым, у што мы самі доўга не верылі (звычайная беларуская практыка), пакуль не паказалі іншыя: у Беларусі раптам з'явы явіліся актуальныя п'есы, якія можна і трэба ставіць. Толькі вось апошняе — ставіць — тычыцца ўжо не Беларусі, а краін суседніх. Неяк дзіўна, але факт: беларускі тэатр застаецца больш грувасткім і традыцыйным як з пункту гледжання рэжысерскага, так і аўтарскага. Слова «аўтарскі» наўмысна стаўлю другім, таму што яны, аўтары, якраз залежаць ад жадання рэжысераў іх ставіць. А ў рэжысераў гэтае жаданне ў большай ступені прадыктавана кантэкстам, дзе магчымыя ці немагчымыя эксперыменты. Дык вось, фестываль на тое і патрэбен, каб часам рабіць немагчымае магчымым.
Газета «Звязда»: Сцэнічныя феноМЕНЫ
***
— У Беларусі зусім няшмат арганізацый і асоб, гатовых падтрымаць вялікія культурныя праекты, зацікаўленых у тым, каб такім чынам напаўняць жыццё людзей не толькі матэрыяльнымі, але і духоўнымі каштоўнасцямі, —адзначыла падчас дыскусіі Анжаліка Крашэўская, дырэктар Цэнтра візуальных і выканальніцкіх мастацтваў "Арт Карпарэйшн", які выступае арганізатарам "Тэарта". —Міжнародны форум важны і для беларускіх прафесіяналаў тэатральнага справы, якія могуць назіраць сусветныя тэндэнцыі, разнастайнасць і дынаміку тэм і формаў, з якімі працуюць тэатральныя мэтры XXI стагоддзя. Праграма форуму "Тэарт" адкрыта для эксперыментальных, наватарскіх спектакляў. Гэты складаны, яркі культурны праект можа існаваць пры ўмове, што над ім працуюць душой адданыя справе людзі, якія вераць у яго поспех. Падтрымка з боку Белгазпрамбанка дапамагае нам адчуваць сябе дастаткова свабоднымі і упэўненымі ў фармуляванні канцэпцыі "Тэарта", у падборы спектакляў і ў цэлым у нашай культурна-асветніцкай дзейнасці ў сферы тэатра".
Газета «Беларусы і рынак: Беларуская палітра
Рэцэнзіі на мінулыя спектаклі
PATRIS
Мы прывыклі глядзець чыткі сучасных беларускіх п'ес на малых сцэнах, напрыклад, у Цэнтры беларускай драматургіі, дзе асабліва не разгонішся ў выкарыстанні прасторы. Тут жа даводзілася круціць галавой і здзіўляцца колькасці уваходаў і выхадаў. Як быццам ты знаходзіўся на вуліцы, дзе можна згарнуць і схавацца за кожным вуглом. Нагрувашчванні і цяжкасці ўспрымання не было. І раптам гісторыі былі вельмі простыя і зразумелыя. Такія, пра якія мы шмат ведаем. Праўда ведаем і так, без тэатра.
Здаецца, на сцэне былі розныя тыпажы. Плюс да гэтага розныя тыпажы выказваліся ў відэаматэрыяле. А чаму-то эфект пазнавання («ой, гэта ж мой сусед» ці «я ведаю гэтую дзяўчыну») не адбыўся. Было шкада, што нават у відэаматэрыяле былі запрошаныя людзі. А было б цікава ўбачыць, як інтэрв'ю на тэму патрыятызму адбываецца на самай справе.Убачыць людзей, якія саромеюцца, адварочваюцца, рэагуюць на камеру. На людзей, у якіх няма нарыхтаваных адказаў. Можа быць, ад гэтага было б больш балюча глядзець спектакль?
Тэатральны рух «Дзверы»:Уражанне: «Patris» / ТЭАРТ 2013
***
Patris, або «Радзіма», – спектакль буйнога плана. Гэта калі акцёры і гледачы – без бар'ера сцэны. У прэм'еры заняты амаль увесь малады склад легендарнай трупы. Асобы некаторых герояў публіцы знаёмыя па ролях у сацыяльнай рэкламе. Аўтары спектакля Patris таксама вывелі на падмосткі простых менчукоў. З чаго пачынаецца Радзіма? З'ехаць ці застацца? – гэтыя пытанні гучалі пад скляпеннямі Новага драмтэатра два гадзіны з антрактам. За тры сезону мінскаму «ТЕАРТу» ўдалося стаць (нароўні са «Славянскім базарам у Віцебску») адным з самых вядомых культурных праектаў краіны.
Тэлеканал АНТ: Форум тэатральнага мастацтва «ТЭАРТ-2013» адкрыўся эксперыментальным спектаклем беларускіх драматургаў Patris
«Кароткачасовая»
Тэатральны форум даў яму магчымасць праэксперыментаваць. Ен гэта зрабіў. П'еса пра кароткачасовую чалавечую памяць, у якой ідзе дыялог бацькі з сынам, дэманстравалася ў выглядзе... цітраў на сцяне. Іх прачыталі. Сутнасць зразумелі. Даляй — пачалася дэманстрацыя таго, што, на думку рэжысера, уяўляе сабой кароткачасовасць. На сцэне пасярод расстаўленай старой мэблі ляжалі навушнікі, ды якіх пачалі выходзіць людзі з залы і нешта ў іх слухаць. Па меры таго, як залу запаўняла цішыня, усё больш і больш з'елі яўлялася жаданне ў гледачоў узнімацца на сцэну. У навушніках гучала тая ж п'еса, якую чыталі па ролях розныя людзі — часам бацька з сынам, часам іншыя, нават сам рэжысер... Гледачы мяняліся навушнікамі, каб паслухаць розных выканаўцаў, калі іх можна так назваць. Пераходзілі з канапы на крэсла і гэтак далей. У нейкі момант мэблю сталі прымаць — выносіць літаральна з пад тых, хто быў на сцэне. Даводзілася ісці зноў у глядзельную залу, назіраючы за тым, як рэчаіснасць імгненна мянялася, а сцэна пусцела.
Кароткачасовасць уласцівая не толькі памяці. Яна, google+, уласцівая пачуццям, яна ўласцівая самому жыццю. І ў гэтым жыцця нейкімі фрагментамі з'явы яўляюцца іншыя людзі. Кароткачасовыя з'явы яўленні... Каб потым і яны — людзі з іх праблемамі, жаданнямі і чаканнямі — сышлі ў цемру забыцця...
Метафарычна і цікава. Інтэрактыўна. Так падавалася. Але не ўсе былі гатовыя ды такога радыкальнага эксперымента: фактычна так маўклівай дэманстрацыі драматургіі.
Газета «Звязда»: Сцэнічныя феноМЕНЫ
***
У гэтай пастаноўцы няма акцёраў як такіх. Акцёрамі становяцца гледачы. Калі праз хвіліну на сцэну падняліся першыя з іх, я думала, што гэта рэжысёрскі прыём – садзіць акцёраў у залу. Але калі на сцэну падняліся мае суседзі, якія сапраўды ўваходзілі па білетах, я вырашыла, што задумка рэжысёра яшчэ арыгінальней – вывесці ўсіх на сцэну, і толькі потым пачаць дзеянне. І тады я таксама паднялася.Гэта быў першы сюрпрыз пастаноўкі.
Ведалі б вы, якія супярэчлівыя пачуцці бушуюць ўнутры, калі ты адважваешся выйсці на сцэну. Мяне не пакідала пачуццё, што цяпер мяне хто-небудзь прагоніць, зробіць страшныя вочы і прошепчет на вуха: «Дзяўчына, вы чаго выбеглі? Калі ласка, вярніцеся ў залу!»
Паступова гледачы асвоіліся на сцэне. А там – цэлая жыццё чалавека. Усе рэчы, якія яго атачалі, усе ўспаміны. Але гаспадара гэтых рэчаў ужо няма. І сэрца стукала так, як быццам гэта маё жыццё тут, на сцэне. А мяне ўжо няма...
На сцэне губляецца адчуванне часу. Таму што яно застыла сярод старых рэчаў. І калі ў гэты свет урываюцца людзі ў камбінезонах і выносяць усе рэчы, адну за іншы – становіцца па-сапраўднаму страшна. І тады накрывае ўсведамленне таго, што жыццё таксама кароткачасова, што некалькіх хвілін досыць, каб ты і ўсе, хто табе дарог, засталіся ўспамінамі. А таксама ўспаміны кароткачасовыя.
Гэта ўсведамленне нараджае паспешнасць. Пакуль са сцэны не вынеслі апошнюю рэч, гледачы імкнуліся паспець разгледзець усе. Старыя паштоўкі, касеты, лісты выхоплівалі прама з рук гледачоў. І я зразумела, што ў старасці чалавек дакладна так жа не паспявае насыціцца, разгледзець гэтую жыццё, ахапіць усё. І калі б жыццё ні перапынілася – заўсёды канец наступае на самым цікавым месцы.
Рэчы вынеслі. Гледачы засталіся на амаль пустой сцэне, інстынктыўна стаўпіўшыся вакол апошняй рэчы: стала, скрозь які прарасло і завяла дрэва. Пустыя куфлі, жыццё выпіта да кроплі, і аб ёй засталіся толькі кароткачасовыя ўспаміны выпадковых людзей. Ніхто не апладзіраваў, не было паклону і заслоны.
Пасля пастаноўкі патэлефанавала бацькам, нагадала, што вельмі іх люблю. І падумала, што «Кароткачасовая» – гэта самы сумны і пранізлівы спектакль з бачаных мной. Але толькі ён дацягнуўся да тых глыбокіх пачуццяў і прадчуванняў, аб існаванні якіх я сама не падазравала.
Тэатральны рух «Дзверы»: Кароткачасовая / ТЭАРТ 2013
«Сумны хакеіст»
Тандэм Пражко-Волкострелова - адзін з самых яркіх на расійскай сцэне. У тэатральных колах за імі пільна назіраюць і крытыкі, і гледачы. І калі з рэжысёрам Волкостреловым пагаварыць можна, той драматург Пражко - персона закрытая. Ён пазбягае зносін, мабільным тэлефонам не карыстаецца, кажа «Чытайце п'есы або пішыце лісты» - і ніякіх інтэрв'ю.
«Усе новыя працы Пражко становяцца навіной. Ён прымудраецца ўцякаць ад сябе, ад публікі і, адпаведна, ад меркавання, якое зафіксаваў - а глядзіш, ён зноў уцёк... Ён правакатар, яго тэксты цяжка палюбіць. Яны пытаюцца публіку: што гэта такое? Што такое тэатр? Ці можна гэта яшчэ назваць тэатрам або п'есай?» - кажа тэатральны крытык Алена Карась.
«Сумнага хакеіста» паставілі спецыяльна для фестывалю TEART. Беларускія акцёры чытаюць 12 вершаў з «Запісной кніжкі» хакеіста Ігара Драценко. Персанаж - выдуманы. Ён успамінае свае перамогі, паразы, ўзлёты і падзенні. Пры гэтым публіка бачыць хакеіста толькі ў праекцыі: ён увесь спектакль думаў аб жыцці ў цэху па суседстве.
Тэлерадыёкампанія «Мір»: Беларускія гледачы пазнаёміліся з «Сумным хакеістам»
***
Дзмітрый Волкострелов дакладна адчувае прыроду часу ў тэкстах Пражко. Ён таксама адмаўляецца ад экшану, не імкнецца быць нясумным, таму што – павінна быць сумна! Таму што менавіта тады глядач звяртаецца да самому сабе і здзяйсняе свой галоўны размова, у якім Пражко-Волкострелов служаць, хутчэй, нагодай, імпульсам.
Волкострелов задае інтанацыю з самага пачатку, калі выбудоўвае дзве герметычных пляцоўкі-куба з паперы (атрымліваецца скрынка ў скрынцы, каб яшчэ глыбей схавацца ад што мітусяцца хаатычна мантажных «склеек» звонку). Папера далікатная, шуршащая, у такім прасторы можна казаць толькі шэптам, баючыся павярнуцца або закашлять. Выканаўцы (розныя ў кожным «кубе») чытаюць вершы, прамаўляюць рэмаркі. Рэхам мы чуем тое, што адбываецца ў суседнім «кубе» (партытура гучання дакладна простроена). Гэта «рэха» яшчэ больш апускае ў «нуду», тармозіць расшатанное мільготкімі малюнкамі ўспрыманне.
Аб Пражко кажуць, што ён абганяе свой час, і нават Волкострелов, не баючыся самага страшнага для тэатральнага рэжысёра – здацца сумным, – не паспявае за ім. Пытанне спрэчны, таму што ніхто не ведае, а што значыць паспець. Волкострелов робіць важную рэч, працуючы з тэкстамі Пражко: ён нічога не дадумвае. Ён акуратна варта за аўтарам, таму што ўсе ўжо прыдумана, нават не Пражко, але самай жыццём.
Спрэчна таксама і тое, што «яшчэ не хутка умудроныя даследчыкі раскладуць па палічках» тое, што Пражко-Волкострелов робяць з тэатрам і ў тэатры. Мова зразумелая кожнаму: гэта самыя «банальныя» коды, і ад таго, што яны такія банальныя, так страшна іх апазнаць.
«Новая Еўропа»: «Сумны хакеіст»: не баяцца быць сумным
«Ціхі шоргат адыходзячых крокаў»
Герой п'есы Дзмітрыя Багаслаўскага «Ціхі шоргат сыходзячых крокаў» пакутуе ад сваіх сноў, у якіх размаўляе з памерлым бацькам. Едзе жыць у яго хату — каб зразумець нешта важнае для сябе. Пачуць ад яго параду, як пачысціць калодзеж, і просьбу прыбраць куст з матчынай магілы, бо душыць яе... Разабрацца з сестрамі, якія хочуць прадаць хату, — каб яму пакінулі. І ўсё-такі зразумець сэнс гэтых пякучых сноў — у экстрасэнса (псіхолага). Але зноў ад іх пакутаваць, сустракацца са сваякамі ды суседам, які ведаў бацьку, каб задаць усё тое ж пытанне...
П'еса ідзе нібыта кругамі. Кожны новы віток — новы сэнс, новы пласт, за якім набліжаецца адказ. Артысты Рэспубліканскага тэатра беларускай драматургіі спрабавалі выцягнуць напружанне ігрой. На шкада, праца рэжысера Шаміля Дыйканбаева (запрошаны з Кыргызстана) не дазволіла адчуць шматузроўневасць драматургічнага матэрыялу. Асобныя моманты метафар не выратоўвалі сітуацыю: розныя ўзроўні засталіся не акрэсленымі рэжысурай. А шкада: глыбокі і вельмі чалавечы матэрыял звяртае ды таго, што тычыцца і турбуе кожнага: да шчырасці, любові, такіх рэдкіх цяпер нават сярод блізкіх людзей. Аляксандр адказ знаходзіць. І разумее, чаму ж так яго ў сны так настойліва прыходзіў бацька... А за ім і глядач — таму што сюжэт і сэнс п'есы Дзмітрыя Багаслаўскага зразумелы з таго, што прамаўляюць артысты, а не з таго, як гэта пададзена на сцэне. Так, мінімалізм, так, адчуванне цякучасці часу, зменлівасці (праз пясок) ёсць. Але гэта такая дробязь у параўнанні з тым, пра што п'еса. Дзіўна тое, што яе сам, уладар, — зусім малады чалавек. А такое адчуванне, што пражыў сто гадоў... Калі глыбіня ёсць, то яна ёсць, нягледзячы на несупадзенне з глыбіней рэжысуры.
Газета «Звязда»: Сцэнічныя феноМЕНЫ
Не ведаю, можа, ёсць нейкі падручнік драмы, дзе дэталі, прыёмы, "прыдумкі" прапісаны пакрокава, але мне хочацца думаць, што ўсё гэта, чапляе ўвагу і эмоцыі - унікальная для
кожнай пастаноўкі знаходка рэжысёра. Што толькі тут і цяпер, для гэтага спектакля, рэфрэн, візуалізацыя і іншае, у дадатак прадуманай сюжэтнай лініі і напоўненасці сэнсам - прыгожы і
цікавы ўзор.
Шчаслівыя тыя, хто ніколі ў жыцці не сумняваўся ў пачуццях іншых, быў упэўнены ў безумоўнай любові па адносінах да яго, бацькоўскай і іншай; у чыіх сем'ях камунікацыі і адносіны зразумелыя і
якія прымаюцца усімі бакамі. Гэтыя людзі не я.
Бывае, вымаўляюцца словы "я цябе люблю" - проста словы. Бывае, хочацца бачыць пацверджання пачуцці (а дакладней надзеі на яго) у страннейших аллегориях учынкаў. Паненцы з
дыктафонам я адказала пераканаўча, што нікога не пакіне абыякавым, таму што сям'я ёсць у кожнага і кожны хоча быць каханым. Вельмі пашанцавала тым, хто не проста хоча, але і ёсць.
Блог r_oksana у Жывым часопісе
«Рамонт»
Нам фактычна распавялі гісторыю нашай краіны. Прыгожай, як ранішняе світанне над воднай паверхняй. Спеўнай, як птушыны гай. Рамантычнай, як пацалункі закаханых пры зіхатлівым агеньчыку. Такой прывабнай, але трошкі, можа, архаічнай. Чаму б не зрабіць у ёй якую рэканструкцыю? Ёсць жа спецыялісты! Ёсць землямеры, якія час ад часу прыглядаюцца ды абсягаў, але вось жа няўдача: нязручна хадзіць — зацягвае...
Зацягвае, уцягвае, прыцягвае. Уцягвае і гэтае дзеянне, вельмі нетаропкае, нават трошкі манатоннае, але такое падобнае на рытм нашага жыцця. І з гэтым прыходзіцца лічыцца, сачыць за персанажамі, якія выпаўзаюць... з глядзельнай залы. Дзеянне разгортваецца літаральна наадварот: гледачы занялі месцы, згодна з квіткамі, на сцэне. І адтуль, са сцэны, назіралі за тым, што робяць артысты, якія ходзяць, лазяць, поўзаюць па крэслах, правальваюцца, зноў устаюць, каб паказаць, як можа аднаўляцца жыццё ў асобна ўзятай купіне пасярод багны, якія каларытныя ў ёй ёсць персанажы, як у іх адбываюцца святы і вяселлі, як пленна працуецца.
Але не пакідала адчуванне таго, што галоўныя ўдзельнікі гэтага спектакля размясціліся менавіта там, дзе сцэна. І назіралі адтуль за тым, якая іх уласная рэчаіснасць. Гэта спектакль, дзе ў кожнага — і з артыстаў, і з гледачоў — паля ролях. Нездарма ў фінале жыхары гэтай містэрычнай краіны паўзуць ды сцэны з кветкамі — і дзячаць тым, хто глядзеў перформанс, які ёсць у жыцця. Але што гэта было: эксперымент альбо частка сапраўднага жыцця, у якім, дарэчы, ёсць месца і артыстам, і культурным установам, якія перыядычна перажываюць рамонт?..
Заслону. Музыка. Апладысменты. Каму?..
Тым, хто робіць у нас тэатр як мастацтва, не звяртаючы ўвагу на густ масавай аўдыторыі. І аўдыторыі — за тое, што дае тэмы для асэнсавання.
Газета «Звязда»: Сцэнічныя феноМЕНЫ
***
У сваёй новай працы тэатр зрабіў "нетеатральным" прастору самога тэатра. Якія прыйшлі на прэм'еру гледачы, па сутнасці, памяняліся месцамі з акцёрамі. Спачатку яны ўбачылі заклееныя малярным скотчам дзверы ў глядзельную залу, на якіх матлялася шыльда "Рамонт". Спектакль павінен быў вось-вось пачацца, а ў залу нікога не пускалі. Нарэшце публіку вакольнымі шляхамі павялі рассаджваць па месцах, якія апынуліся... прама на сцэне. Замест мяккіх крэслаў там стаялі трыбуны, якія можна было заслаць ласкава прапанаванымі газетками. Што зробіш - рамонт. Былы ж глядзельная зала, добра знаёмы заўседнікам спектакляў "ИнЖеста" было не пазнаць.
Шэрагі крэслаў былі зацягнутыя тканінай і сярод іх блукалі рабочыя ў камбінезонах, заляпанных фарбай, узброеныя малярнымі валікамі і шуруповертами. У гэтай, спачатку млявай, а затым вельмі нават бадзёрай, вытворчай атмасферы пад стук малаткоў і віск дрылёў разгарнулася асноўнае дзеянне. Накрытыя тканінай крэсла, дзякуючы асабліваму асвятленню і гукавым афармленні, ператварыліся ў балота, на якім жылі людзі, нараджаліся, жаніліся і паміралі, а ў іх простую першабытную жыццё пастаянна ўрываліся будаўнікі са сваімі пераробкамі. Зверху з балкона на фоне заходзячага сонца за ўсім гэтым назіраў, мабыць, вярхоўны будаўнік, выхад якога адбыўся ў канцы спектакля.
Вячаслаў Іназемцаў не любіць каментаваць сэнсавае ўтрыманне сваіх пастановак. Мова цела універсальны і яго здольныя зразумець, што ў любой краіне свету. Тэатр, выкарыстоўваючы авангардныя сродкі, звяртаецца да традыцыйнай беларускай праблематыцы, падаючы рабіць высновы самому гледачу.
OPEN.BY: Рамонт на балоце: фотарэпартаж з тэатральнай прэм'еры
«Добры чалавек з Сезуана»
На сцэне Палаца культуры Мінскага аўтазавода – «Добры чалавек з Сезуана» – спектакль-агонія маскоўскага тэатра імя Пушкіна. Сусветна вядомая трупа ўпершыню гуляе прэм'еру за мяжой. Зрэшты, сама прэм'ера без звыклага Happy End.
Ганна Воўк, выканаўчы дырэктар Маскоўскага драмтэатра ім. А. С. Пушкіна: «Не было “Добрага чалавека... з часоў любимовского спектакля на Таганцы. Таму цікавасць які-то мы меркавалі, хутчэй, нават прафесійны або фестывальны. Цяпер сітуацыя вельмі нам прыемная і важная: у Маскве гэты спектакль адзін з самых паспяховых, глядацкіх». Вядома, бо гэта яна «Добры чалавек...»! На галоўнай ролі (дакладней, ролях) Урсуляк, лепшая па прафесіі ў мінулым сезоне. «Гэты надрыў ў слове і жэсце», – пісалі крытыкі пасля прэм'еры. Дзве іпастасі – жаночая і мужчынская – сёння зноў у целе Аляксандры. Фраза-ключ сюжэту: «Я хачу пайсці з тым, каго люблю. Я не хачу думаць, у колькі мне гэта будзе каштаваць».
АНТ: У Менску паказалі аўтарскі варыянт п'есы Бертольда Брэхта «Добры чалавек з Сезуана»
***
Аляксандра Матросава, як і ўсім акцёрам спектакля, давялося браць урокі нямецкай. У «Добрага чалавека з Сезуана» персанажы пастаянна пераходзяць з рускай на мову арыгінальнага тэксту п'есы Брэхта. Цяпер гэтая пастаноўка - хіт тэатра імя Пушкіна.
«Калі паступіла прапанова адкрыць фестываль у Мінску, у нас не было вялікага выбару. У нашым тэатры ідуць выдатныя спектаклі, обласканные крытыкамі, але гэтая пастаноўка на сённяшні дзень - спектакль нумар адзін», - распавёў мастацкі кіраўнік Маскоўскага драматычнага тэатра імя Пушкіна Яўген Пісараў.
Почырк рэжысёра Бутусава вядомы: ён ставіць незвычайныя пастаноўкі, змешвае дзеянні, а розныя акцёры могуць гуляць адну ролю, як, напрыклад, Аляксандра Урсуляк. Не мюзікл і не зусім драматычны спектакль. Усе тры гадзіны на сцэне разам з акцёрамі - ансамбль «Чыстая музыка». Аказваецца, зонгі Брэхта могуць стаць прыгожымі песнямі.
«У спектаклі выкарыстана музыка Паўля Дессау. Гэта бліжэйшы сябар Брэхта і яго паплечнік. Музыка - авангард 30-х гадоў. Вельмі прыемна, што цяпер яна гучыць у сваім арыгінальным варыянце. Але тут таксама шмат музыкі, якая народжаная падчас рэпетыцый», - кажа мастацкі кіраўнік ансамбля салістаў «Чыстая музыка» Ігар Горскі.
Тут можна сустрэць любы стыль і жанр. Артыстам таксама далі свабоду: яны выходзяць на сцэну не толькі з-за кулісаў. У гэты вечар «пушкинцы» бегалі па праходах паміж радамі, дзе звычайна варта здымачная група. Аператараў загадзя папярэдзілі: беражыце камеры.
Тэлерадыёкампанія «Мір»: Беларускія гледачы пазнаёміліся з «Сумным хакеістам»
***
Спектакль-адкрыццё "Добры чалавек з Сезуана" запомніцца узрушаючай гульнёй акцёраў - Аляксандры Урсуляк, Настассі Лебедзевай, Аляксандра Арсентьева, Аляксандра Матросава; выдатнай музыкай Паўля Дессау, выкананай ўжывую ансамблем салістаў "Чыстая музыка"; пошукам сэнсаў на мяжы смешнага і трагічнага. Класічны сюжэт аб тым, што дабро і зло ў свеце непадзельныя, стаў нагодай паказаць на сцэне адчайную, лютую барацьбу чалавека за каштоўнасці, у якія ён верыць, за сваё каханне, нягледзячы ні на што, - гэтай смелай барацьбе добрага чалавека гледачы апладзіравалі стоячы!
TUT.BY: У пошуках добрага чалавека, або Як пачаўся "ТЭАРТ-2013"
«Шэпт сцен»
На пляцоўцы форуму – унучка вялікага коміка нямога кіно – Аўрэлія Тьере-Чаплін. У гэты вечар свет літаральна перавернецца. «Шэпт сцен» – гісторыя пра тое, як ціха сходзяць з розуму. Не менш вар'яцкая і гульня адзінай гераіні. Актрыса караскаецца па фасадам будынкаў, праходзіць скрозь сцены, апускаецца ў бездань Парыжа. Спектакль складзены і пластычна, і тэхнічна. На мантаж сыходзяць цэлыя суткі. Гэта пастаноўка дачкі Чапліна – Вікторыі. Яна стварыла яе два гады таму. Да гэтага часу «Шэпт сцен» чутны па ўсёй Еўропе. Гэта адзін з самых касавых фестывальных прадуктаў пачатку XXI стагоддзя.
Адзінае інтэрв'ю – тэлеканалу АНТ (інфармацыйнаму партнёру форуму). Аўрэлія дала яго напярэдадні. Пасля першага паказу спектакля без антракту. Ззаду былі 10 хвілін авацый. І ніхто не заўважыў: яна гуляла з пашкоджанай нагой. Сапраўды, спадчынніца генія Чапліна.
АНТ: АБ чым шэпчуць сцены? (ВІДЭА)
***
Чаплін-Тьере любіць ператвараць звыклыя рэчы — кардонныя скрынкі, пузырчатую ўпакоўку, парасоны, лесвіцы, прыступкі, усё што заўгодна — у загадкавых істот з сноў. «Шэпт сцен» — дынамічны змрочны свет, дзе рухаюцца і бурацца сцены і фантазія не мае межаў.
Аўрэлія Тьере валодае вытанчанай, магічнай прыгажосцю актрысы нямога кіно. Яна актрыса, штукар і танцорка, дзякуючы чаму лёгка пераўвасабляецца, напрыклад, у грандыёзнае экзатычнае істота, толькі узняўшы на галаву жаночую сумачку.
«Минский курьер»: ТЕАРЕТИЗАЦИЯ
***
Адзін з самых дзіўных і незвычайных спектакляў, якія я бачыла. Сюрэалізм і бурлеск, цырк, танец, а самае галоўнае – тэатр, якому вернутае чараўніцтва. Тут усе пераствараецца і пераўтвараецца. Мужчына дорыць жанчыне дзве дыяментавыя заколкі, яна з дапамогай іх і плашча пераўтварае яго ў чарапаху і ўз'язджае на ім па лесвіцы... Сумачка робіцца галавой пачвары, на шпалерах варушацца дрэвы, локаць атрыста ператвараецца ў морду казы, якая курыць люльку, артысты таньчаць на сталь, увесь час саступаючы простая ў паветра... Мужчына ў пудраным парыку апантана нешта запісвае пяром, жанчына дарэмна спрабуе прыцягнуць яную ўвагу, паступова пераўтвараючыся ў пухнатую жамяру і рассыпаючыся на пер'і... Вобразы цягнуць за сабой новыя вобразы, як у вершы. Нагадвае і Монці Пайтанаў, і французскі фільм “Люстраная маска... Мноства маленькіх гісторый, нанізаных на ўмоўны сюжэт: рабочыя спрабуюць атрымаць у жанчыны, якую высяляюць з дому, подпіс на дакуменце, даляй тая жанчына трызніць у лякарні, усё, што адбываецца – яе дэфармаваныя у хуткім... Пасля таго, як гераіня падпісвае дакумент, дом рушыцца. Дэкарацыі – парыжскія дамы -- увесь час перасоўваюцца, трансфармуюцца, і ўсе адладжанае простая на дзіва. Кожны рух, скурная дэталь... Той-гэты палічыў спектакль забаўкай, наборам фокусаў, пры жаданні можна знайсці і глыбінныя сэнсы. Напэўна, еўрапейцаў такім не здзівіш. Але паўтару: у нашым кантэксце адзін з самых незвычайных спектакляў, якія я бачыла.
Блог rubleuskaja у Жывым часопісе
Сацыяльныя сеткі
PATRIS
«Усе мы трошкі коні»... Учора нам паказалі тое, што нас акружае, такім, якое яно ёсць. Мы верылі кожнаму слову, таму што і са сцэны, і з экрана чулі тое, што гаворым/думаем/бачым пастаянна. Але ці так усё проста? Гэты спектакль не толькі аб Радзіме. Аб чым яшчэ? Адказ вельмі просты, але можа здацца пафасным, так як у нас усе простыя словы сталі так ўспрымацца. А спектакль ж пра максимализме, падмане і здрадзе, а яшчэ аб адданасці і аб дапамозе, таму што ў нас сваіх не кідаюць. І аб тым, што час не спыняецца, і нават у любімым калі-то пераходзе можа пачаць смярдзець...
Лена Шандрак, Вконтакте
***
PATRIS - патрыятызм! Гэты тэрмін быў раскрыты ў спектаклі з розных бакоў. Мяне ён (спектакль) прымусіў задумацца "патрыёт ці я?". Усе адначасова глыбока і на паверхні. Любіць радзіму і быць адказным.... Не, трэба яшчэ думаць...
Roman Matushenko, Facebook
«Сумны хакеіст»
Выходжу з "Сумнага хакеіста" Волкострелова-Пражко, заварочваюць за вугал, насустрач чалавек з вялікім аранжавым орехоколом. Пытаецца, грэцкі будзеш? І смяецца дзіўна, нібы гэта не шкарлупіна, а голас яго трэскаецца. Я - без мовы, мычу ў адказ і дадому, з усіх ног, за дзверы. Вы, вядома, нікуды не пойдзеце, ні на якой вячэрні спектакль (а ў 19 будзе яшчэ адзін "хакеіст"), ні ў якое ME100. таму што квіткоў, мабыць, няма, затое ацкі холадна. але калі ўсё-ткі ды, абавязкова прыдумайце што-небудзь, перад тым як зайсці ў гэты папяровы зала. якое-небудзь чаканне, страх, сум, малюнак, светоотражатель, лыжы - усё, што лепш за ўсё атрымоўваецца. трэба што-небудзь прыдумаць, за чым-небудзь зайсці, каб нічога не атрымаць. І вось гэта "нічога" стане, быць можа, самым невыразным і самым моцным перажываннем,на паўгалавы вышэй за ўсіх тых, якія вы яшчэ не заслужылі, але яны ўсё роўна здараліся з вамі, у прастрэлах памяці, за домам, за спіной. вы не адразу зразумееце, што з гэтым рабіць, куды несці. будзе вялікай удачай, калі за вуглом вам сустрэнецца такі ж чалавек з аранжавым орехоколом, і не прапануе нічога лепшага, чым раскалоць для вас грэцкі арэх. і не дасць ні чорта, насуперак усім чаканням. ды вы і не ўзялі б, таму што нічога няма, не было і не будзе, акрамя прыдуманага вамі.
Кацярына Морголь, Facebook
«Ціхі шоргат адыходзячых крокаў»
Мне спадабалася. Выдатная рэжысура. Жанр драмы не мой канёк, хоць тэма "бацькі і дзеці" мяне хвалюе. Я лічу, гэта годны спектакль, асабліва для людзей "старэйшага ўзросту". Для іх менавіта так будзе сучасна, арыгінальна і напэўна, хвалююча.
Павел Расолька, Facebook
***
Нядрэнная пастаноўка. Геніяльны тэкст. Гэтай самай сучаснасці ў меру - столькі, колькі трэба.
Максім Досько, Facebook
У завяршэнне матэрыялу – падборка цытат з Твітэру.
Сёння ў праграме «Тэарта» — спектакль «Песня пра маці і Айчыне» Тэатра Польскага ва Ўроцлаве, які пройдзе на сцэне ДК МАЗ(пр. Партызанскі, 117а). Гэта твор аб ідэальнай маці і дачкі – і іх рэальных адносінах, аб затоенай жорсткасці тых, хто стаў ахвярай Халакоста і выжыў, і, нарэшце, аб ідэале, які выходзіць за рамкі звыклага разумення дзяржавы, – ідэальнай Айчыне, якая, як нас вучыць нацыяналізм XIX стагоддзя, складаецца з крыві і зямлі. На сцэне рэжысёру ўдалося злучыць найвялікшыя тэксты мінулага, біблейскія матывы і стылістыку старажытнагрэцкіх трагедый з сучаснымі творамі, уключаючы Лару Крофт і фільмы Рыдлі Скота.
За навінамі ІІІмеждународного форуму тэатральнага мастацтва «ТЭАРТ» сачыце на сайце teart.by
Арганізатары форуму – Цэнтр візуальных і выканальніцкіх мастацтваў «АРТ Карпарэйшн» і ААТ «Белгазпрамбанк». Генеральны партнёр – ААТ «Газпром трансгаз Беларусь» пры падтрымцы Міністэрства культуры Рэспублікі Беларусь.
